Ticaretle uğraşan 45 yaşındaki Sinan Dolgan, 10 yıl evvel Ukrayna’nın Harkiv kentine taşındı. Burada 38 yaşındaki Olga isimli bayanla evlenen ve 2 kız çocuğu olan Sinan Dolgan, işini, meskenini, her şeyini bırakıp savaştan kaçarak, Türkiye’ye döndü. Dolgan ailesi Türkiye’ye dönerken çatışmalar sırasında kendilerini yalnız bırakmayan komşuları 34 yaşındaki Mariya ve bedensel manisi de bulunan 40 yaşında Andrey Slonov çiftini de yanlarında getirdi. Ukrayna’da 4 gün boyunca eşini, 7 yaşındaki kızı Deniz Duru ve 6 yaşındaki kızı Melissa’yı komşularına emanet edip, öteki insanların tahliyesinde yardımcı olan Sinan Dolgan, birinci tahliyenin akabinde ikinci tahliye ile komşularını da alarak Türkiye’ye dönüş yaptı.
Tren ile Harkiv üzerinden Çernivtsi’ye gelen, oradan Romanya sonuna geçen aileler, Bükreş’ten de uçakla İstanbul’a geldi. Ülkesini bırakarak Türkiye’ye gelen Slonov ailesi artık, 3 yaşındaki oğulları Artyom ve 8 yaşındaki kızları Arina ile Dolgan ailesinin Çatalca’daki meskeninde yaşıyor.
‘Avrupa mı Türkiye mi? diye sordum’
Savaşın ortasında kaldıklarını lisana getiren Sinan Dolgan, “Her an saldırırlar mı diye bekliyorduk fakat kent hayatı da bir yandan devam ediyordu. Birinci akın olduğunda büyük bir kaçış oldu. Trafik kapalıydı ve araçların hepsi kent dışına yanlışsız gidiyordu. Gidebilenler gitti lakin hala kalanlar var. Çocuklarımızı düşündük, karar verdik ve geldik. Komşularımız uygun arkadaşlarımız. Onlar da Türkiye’yi tercih etti. ‘Avrupa mı yoksa Türkiye mi? karar verin’ dedim. Türkiye’yi tercih ettiler” dedi.
‘Devletimize teşekkür ediyoruz’
İnsanların Ukrayna’dan tahliye edilebilmesi için de kaldığı günler boyunca uğraştığını tabir eden Dolgan, “Bükreş’e Türk otobüsleriyle geldik. Oradan da Türk Hava Yolları’nın uçaklarıyla İstanbul’a geldik. Devletimiz bu türlü bir kolaylık sağladı. Teşekkür ediyoruz” sözlerini kullandı.
‘Onları Ukrayna’da bırakamazdık’
Komşularına ellerinden geldiği kadar yardımcı olduklarını söyleyen Dolgan, “Biz de ailemizin meskenine sığındık. Onları orada bırakamazdık. Biz her şeyimizi bırakıp geldik. Hiç kimsenin hiçbir şeyi yok. Konuta gidemeden konutun etrafını sarmışlardı, bir iç çatışma da var. Gar da bekledik. Türk vatandaşları, Azerbaycanlılar, Türkmenler de vardı. Misafirperverlikte fazla bir misyondu. Yolda yiyecek meşakkati oldu. Çocukların okulu orada, durum düzelirse dönme ihtimalimiz var” diye konuştu.
‘İlk kere bu türlü bir endişe yaşadım; sığınaklar çok soğuktu’
Hayatı boyunca birinci kez bu türlü bir endişe yaşadığını söyleyen Mariya Kramerenko, “Uyuyorduk ve bir anda savaş başladı, bombalar patladı. Bütün komşularımızı aramaya başladık. Sığınakların içi çok soğuktu, çatışmalar olduğunda sığınaklara kaçıyorduk. Konutumuzda mi sığınakta mı kalalım karar veremedik. Soğuktan konutumuza çıktığımızda da koridorların ortasında kalıyorduk. Bu türlü bir kaygıyı hayatımda birinci sefer yaşıyorum. Çocuklar için çok kaygı ettik. Türkiye’de bize her türlü imkanı sağladılar. Çok teşekkür ediyorum, çok memnunum. Büyük annem ve büyük babam orada kaldı, onlar için çok telaşlıyım. Ülkemi, kentimi bırakıp geldim. Çok ağır bir durum” diye konuştu.
‘Evimi özledim; ülkemin bu haline çok üzülüyorum’
3 yaşındayken elini yakan, ayak parmağından alınan parmakla kendisine işaret parmağı yapılan ve engelli olduğu için ülkesinden çıkabilen Andrey Slonov ise, “Bu olayın hala nasıl olduğunu algılayamıyoruz. İnanamıyoruz. Hududa kadar geldik ve evvel beni bırakmak istemediler. Daha sonra engelli kimliğimi gösterdim. Ülkemin bu haline çok üzülüyorum. Orada kalan ailemle, arkadaşlarımla toplumsal medyadan görüşebiliyorum. Bütün hislerim parçalanmış durumda. Hala şoktayız. Ülke geride kalınca, hududu geçince hepimiz ağladık. Bu çok tuhaf bir his. Savaş biter bitmez ülkeme döneceğim. Konutumu özledim” dedi.
