Hala hazmedememişimdir Emin ağabeyin kaybını. Sıkı bir dostluğun, yoldaşlığın tam tadını çıkaracakken şu uğursuz salgın aldı ortamızdan onu. Fiziki tanışıklığımız vefatından çok az önceye rastlar. Çok lakin çok yarım kalmış bir tanışıklıktır yani. Hazmedemeyişim bundandır.
Ama birinci gençlik yıllarımdan beri bilirdim olağan Emin Karaca’yı. Onu çok seven Vedat Türkali övgüyle kelam ederdi ondan. Dostum Ahmet Kale de Emin ağabeyin yakınlarındandı. Münasebetiyle sevdiğim insanların dostu olarak da benim için epey değerliydi.
Hem fabrika hem yazı emekçisi
Denizli’de 1949 yılında doğan Emin ağabey, liseyi Aydın’da okuduktan sonra geldiği İstanbul’da gazetecilikte karar kılmış, öldüğü ana kadar araştırmış, yazmış bir sosyalistti. Son derece titiz, datalı olanı çabucak almayan, araştıran, yanlışsa doğrusunu bulup çıkaran inanılmaz bir yazı işçisiydi de. Dr. Hikmet Kıvılcımlı etrafında siyasi faaliyet yürüten Emin ağabey, personel hareketimizin tarihine geçmiş olan ünlü Kavel fabrikasında personellik de yapmıştı. 12 Mart 1971 sonrası, 1972’de THKP-C davasında mahkum olmuş, 1974 genel affıyla özgür kalmıştı.
‘Merhaba ben..’
Çok düzgün bildiğim, hayranlık duyduğum bu dayanılmaz devrimciyle “karşılıklı tanışmamız” yazdığım bir yazı nedeniyledir. Cumhuriyet’te, 1917 Ekim Devrimi’nin yıldönümünde, “Bolşevik İhtilal aslında biraz da sanat devrimidir” içerikli bir yazı yazmıştım. Lenin başta olmak üzere ihtilalin önde gelenlerinin edebiyatla sanatla ilgisinden de kelam ettiğim yazının yayınlanmasından bir gün sonra masamdaki telefon çalmış, arayan “Merhaba ben Emin Karaca” diyerek kendisini tanıtınca şaşkınlığım büyük bir sevince dönüşmüştü. “Emin ağabeyciğim”
En kısa vakitte görüşmek üzere sözleşmiştik. Telefon sohbetimizin sonraki günü son çıkan kitaplarını gönderme nezaketini göstermişti Emin ağabey. Nazım Hikmet Kültür Merkezi’nin bahçesinde buluşup sevinçle sarıldığımda bunun onu son sefer görüşüm olacağını bilmiyordum. Tabiatın acımasız kararlarından biridir Emin ağabeyin mevti. Hala içim sızlar. Sevincim kursağımda kaldığı için de son derece üzgünüm. Sadakatsizliğini tekraren yaşadığım, bana en vefasız davranan duygumdur sevinç, beni çok çabuk terk etmiştir her vakit.
Ölümünün ikinci yıldönümünde dün Nazım Hikmet Kültür Merkezi’nde andık Emin ağabeyi. Sevgili Aydemir Güler’in moderatörlüğünde başta Atilla Özsever ile Nazım Alpman olmak üzere Emin ağabeyi tanıyan dostları çok hoş konuşmalar yaptılar. Güler de Nazım-Dr. Hikmet tartışması üzerine son derece hoş bir bildirisinden kelam ederek andı Emin ağabeyi.
Konuşan dostlarından birinden, Emin ağabeyin liseden atılmasına yol açan kişinin hala bir gazetede köşe yazan “çok ünlü bir solcu şair” olduğunu duyduğumda çok fakat çok şaşırdım. Ağacı kesen baltanın sapı ağaçtandır misali.
Dünkü anmada, Emin ağabeyi tanıyanlar ortasında onunla vakit geçirme konusunda en yoksul olan herhalde bendim. Yıllardır bildiğim lakin çok yeni “tanıştığım” Emin ağabeyle fazla vakit geçirememiştik. Bana ait onur verici kelamlarını eşi Ayten Özkan Karaca hanımefendiden duyduğumda çok keyifli oldum, gösterdiği vefaya da hayranlık duyarak. Sevgili kızı Ekim’in beni de anmaya davet etme inceliğini unutmama imkan yok. Emin ağabeyin çok yetenekli torunu Mevsim’i görmek de çok hoştu.
Çok kitap yazdı Emin ağabey. Bir tarihçi titizliğiyle, bir edebiyatçı inceliğiyle. Haklı olarak Nazım’ı da en yeterli anlatan muharrir olarak bilinir. Nazım konusunda hiç kimse ona kül yutturamazdı. Anlı ulu yayınevlerimizin Nazım’ın şiirlerini sansürlediğini ondan duymuş, sansürlenen o şiirleri yeniden ondan öğrenmiştik.
Nedense şu atlanıyor; bu ülkede medyayı sorgulayan, hesap soran tek kişidir Emin Karaca. Onun Milliyet Olayı ile Cumhuriyet Olayı isimli kitapları şirket monografisi çeşidinin başyapıtlarıdır. İkisinde de çalıştığım sözkonusu gazetelerin tarihini, medyamızdaki rollerini Emin ağabeyden okudum, öğrendim ben. Genç gazetecilerin, medyaya ilgi duyanların kesinlikle okuması gereken kitaplardır bunlar. Bu kitapları yazması ona tüm Babıali kapılarının hem de açılmamak üzere kapanması demekti. Göze aldı, yazdı. O kapılar ona kapandı.
“Büyük edebiyat” ormanımızda direngen bir karacaydı.
“Boşluğu” orta yerde duruyor.
