Türkiye Cumhuriyeti’nin temel niteliklerinin bu kadar tahrip edildiği öteki bir devir olmadı.
AK Parti’nin 20 yıllık iktidarı periyodunda, “cumhuriyetin kazanımları” olarak bilinen; demokrasi, laiklik, bilime dayalı eğitim, yargı bağımsızlığı, kuvvetler ayrılığı, tabir ve basın özgürlüğü, kişi hak ve özgürlükleri, örgütlenme, yürüyüş ve şov hakkı çok büyük ölçüde kısıtlandı.
Demokratik, laik cumhuriyet kağıt üstünde kaldı.
AK Parti iktidarı başlangıçta yavaş, 15 Temmuz sonrasında geçilen cumhurbaşkanlığı hükümet sistemi devrinde ise süratli adımlarla, Türkiye Cumhuriyeti’ni, bütün yetkilerin tek elde toplandığı, dini referansları temel alan bir devlete dönüştürdü.
Devlette işçi alımları, tayinler ve terfiler tarikatların isteklerine nazaran yapıldı. O kadar ki birtakım bakanlıklar tarikatların hakimiyet çatışmalarına sahne olmaya başladı.
Din ve dince kutsal sayılan paha ve sembollerin siyaset için kullanılması olağan hale getirildi. Din, yalnızca siyasetin değil hukukun, askeri ve sivil bürokrasinin, iktisadın, ticaretin, toplumsal ömrün merkezine oturtuldu.
Atatürk’ün, yalnızca stadyumlardan ve havaalanlarından değil tarihten de silinmesi çabaları açıktan yürütülmeye başlandı. Din adamı kisvesi altında cami cemaatine seslenenler açıktan Atatürk’e hakaret etmeye, “Kemalizm kaybetti, biz kazandık, kabul edin artık” nutukları atmaya başladılar.
Devlet dairelerinde garip kıyafetlerle, cübbelerle, göğse kadar uzanan sakallarla gezen “memur” sayısı arttı. Makam odalarında Atatürk’ün yerine Abdülhamit’in, Adülmecit’in portreleri asılması yaygınlaştı.
Siyaset artık mescitlerin içinde yapılır hale geldi. Mescitlerde namazdan sonra siyasi nutuklar atılmaya başlandı. Sandalyeler dizilip parti toplantıları üzere toplantılar yapılır oldu.
Devletin idari ve yargısal kontrol organları felç edildi ve devreden çıkarıldı. Medyanın büyük kısmı iktidarın denetimi altında dev propaganda aygıtına dönüştürüldü.
Eğitim Birliği Yasası fiilen ortadan kaldırıldı. Ulusal eğitim dini eğitim yüklü bir yapıya dönüştürüldü. Tarikatlarla birebir maksada hizmet eden vakıflarla protokoller imzalandı ve “değerler eğitimi” ismi altında, öğrencilere laiklik aksisi din dersleri verilir oldu. Üniversite öğrenci yurtları tarikatlara bırakıldı. Devlet yurt yapmayı neredeyse bıraktı.
Çocukların tecavüze, tacize uğradığı tarikat vakıfları bile korundu. Tarikat yurtlarında, kurslarında mağdur edilen çocuklar ve aileleri ile bu rezaletleri kamuoyuna taşıyan gazeteciler hatalı ilân edildi. Haklarında dava açıldı. Birçok çocuğun ailesi kaygıdan şikâyetçi bile olmadı, hatta tarikatları koruyan açıklamalar yaptılar.
İktidar, Osmanlı İmparatorluğu ve hilafet periyoduna özenen bir zihniyetle yoluna devam ediyor.
Devlet yapısını değiştiren ve dini siyasette ve kamusal ömürde sonuna kadar kullanan iktidar, iktisatta halkın ve Hazine’nin değil zenginleştirdiği yandaş bölümü kanunları, kontrol organlarını ve yargıyı hiçe sayarak daha da zenginleştirmek uğruna ülkeyi derin bir ekonomik krize sürükledi.
Bu tablo ve bu gidiş nedeniyle önümüzdeki seçimler tarihi bir ehemmiyet taşıyor. Türkiye bir yol ayırımına gelmiş durumda:
Ya bu seçimlerde iktidarı değiştirerek demokratik, laik cumhuriyeti yine inşa edecek ya da daha da otoriterleşerek cumhuriyeti mümkün olduğunca hukuken ve fiilen yok olmaya mahkûm edecek yolda yürümeye devam edecek.
Bu nedenle demokratik laik cumhuriyeti tekrar kurmak emeliyle 6 muhalefet partisinin bir ortaya gelmesi ve birlikte hareket etmesi büyük ehemmiyet taşıyor.
İktidar da bunu bildiği için her fırsatta 6’lı masayı dağıtmak için atılım üstüne atak yapıyor.
Bu gidiş karşısında Demokrat Parti (DP) Genel Lideri Gültekin Uysal’ın cumhurbaşkanı adayından beklentileri sıralarken vurguladığı, “20 yılda AK Parti tarafından ‘devr-i sabık’ muamelesine maruz kalan Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ni kurucu bir ruhla tekrar tesis etme yetisi” çok yerinde ve çok değerli kriterdir.
Muhalefet partilerinin ortak maksadı bu iktidar devrinde “devr-i sabık” muamelesi gören demokratik, laik cumhuriyeti yine kurmak olmalıdır.
