Ukraynalılar biz Avrupalıyız diyorlar. Artık söylemiyorlar. Yakın tarihlerine bakarsak, 2004 yılından beri söylüyorlar, aslında bağımsızlıklarını ilan ettikleri 1991 yılından beri söylüyorlardı ancak yüksek sesle söylem etmeye çekiniyorlardı.
Tarihsel sürece bakarsak çekinmelerinde haklıydılar. SSCB idaresi öncesi ve sonrası, kendi kendilerini yönettikleri devir bir elin parmağı kadar yıllarla sonluydu.
2004 yılında Putin’in adamı Yanukoviç hileyle iktidarı kaptı ancak halk direndi. Turuncu devrim dedikleri buydu. Yanukoviç pes etti…
Ama… Bu amanın altını çizmek isterim. Ülkeyi Rus uydusu siyasetçiden kurtaranlar ülkelerini o kadar makus yönettiler ki, mafya ülkeye hâkim oldu. Paramiliter güçler at koşturmaya başladı.
Ve altı yıl sonra Putin’in adamı Yanukoviç geri döndü.
Bu sefer hilesiz hurdasız seçimle; Ukrayna’yı AB ülkeyi yapacağım kelamını vererek. Seçmen inandı oy verdi ancak Moskova yanlısı siyasetçi halkı kandırmıştı.
Bir mühlet sonra tam tarih vereyim, Ukrayna Başbakan’ı 21 Kasım 2013 tarihinde AB ile ticaret mutabakatını imzalamayacağını açıkladı.
Avrupa ile köprüleri attı.
Ukrayna halkı için şoktu. Çabucak hepsi değil, evvel küçük kümeler protesto şovlarına başladılar sonra kalabalık oldular.
Kiev meydanında kısa müddette milyonlar toplandı. Devreye özel kuvvetler diye isimlendireceğimiz Berkut birlikleri devreye girdi; şiddet devri başladı. Artık vurmak, kırmak, dövmek hatta öldürmek serbestti!..
Protestoların 11’inci gününde yürüyüşçülerin ortasına katılan maskeli provokatörler polisin orantısız güç kullanmasına taban hazırladılar.
(Her yazımda adet olduğu üzere yeniden bir parantez açayım. Seyahat olaylarını hatırlayın. Çevreci direnişi şiddete çeviren maskeli provokatörler değil miydi? Göstericilerin ortasına sızan polise taş atan. Sonra ortadan sıvışan. Gözlerimin önünde onlarca olay oldu. Öndersiz, plansız, programsız, insanların gönülden katıldığı, yüreklerini koyduğu aksiyonu provoke ettiler. Kimler devreye girdi bilmiyorum lakin çata patacı kümeler sahne aldı. Dünyanın gıpta ila baktığı protesto hareketi çata pataya dönüştü. Bu sefer parantez uzun oldu lakin birden fazla olayın şahidiyim. İçimde yaradır!.. Neden/sonuç bağlantısını biliyorum)
Milyonlar Kiev meydanında toplandı, polis de orantısız güç kullandı dedim ya… Aslında sözün tam manasıyla katliam yaptılar. Kimi kaynaklara nazaran altı bine yakın kişi öldü.
Ama Ukrayna halkı sonuna kadar direndi, polisi de askeri de yendi. Devlet Lideri Rusya’ya kaçtı.
Bu bahiste çekilen belgesel izlemiştim. İsmi: Winter on Fire: Ukraine’s Fight For Feedom…
Bir genç kız 23 yıl sonra bağımsız olduk diye ağlıyordu. Belgeselden aklımda kalan en kıymetli, tahminen de tek kare bu; 23 yıl sonra bağımsız olduk…
1991 resmi bağımsızlık, 2014 resmen bağımsızlık.
Sonra ne oldu derseniz?
Putin intikam olmak için Kiev’i ilhak etti.
Ukrayna’nın doğusundaki Donetsk ve Luhansk özerk bölgelerini evvel bağımsızlık ilan ettirdi sonra tanıdı.
Yetmedi… Artık de Ukrayna’nın bağımsızlığını bitirmeye çalışıyor. .
Ukrayna uzun yıllardır biz Avrupalıyız diyor, Moskova idaresi de hayır siz Rus’sunuz diye diretiyor.
Meselenin özü bu.
Rus işgalinin manası.
Bu ortada daha savaş başlamadı. Dilerim başlamaz…
Gelelim 2014 yılında yerimiz Avrupa diye protesto gösterisi yapanların üzerine vahşice saldıran askere/polise… Berkut dedikleri devrin liderinin özel birliğine…
O gün itaat ettikleri, biat ettikleri liderleri ülkelerinin Rusya’ya bağlanmalarını istiyordu, karşı çıkanları vurdular, kırdılar, öldürdüler.
Ya bugün… O polisler o askerler ne yapıyor?
Ellerine silah alıp siperlere girip ülkelerini savunuyorlar mı? Kiev meydanında özgürlük isteyenleri, yolumuz Avrupa diyenleri, Moskova’ya karşı direnenleri; copladıkları, başını kırdıkları, ağır yaraladıkları, öldürdükleri için pişman mıdırlar?
Yoksa birebir kum torbasının gerisinde Rus askerlerini mi bekliyorlardır.
Dövdükleriyle, başlarını kırdıklarıyla omuz omuza…
Ah hayat ah!.
